Πλήρης ημερών έφυγε από την Αμοργιανήν Κοινωνίαν στις 20 Φεβρουαρίου, η Αλεξάνδρα Βλαβιανού, θυγατέρα του Ιωάννου Συνοδινού από την Αιγιάλην, γι΄ αυτό ήταν και πιο γνωστή ως η «Αλεξάντρα του Γιαλίτη». Έζησε σε πτωχήν οικογένειαν, παρέμεινε πτωχή και δεν έλαβε καμμίαν γραμματικήν μόρφωση. Όμως μέσα της είχε την ψυχικήν μόρφωση και τον χαρακτήρα του καλού και άδολου τύπου. Στους κατοίκους της Χώρας προσέφερε στοιχειώδεις εξυπηρετήσεις σε ορισμένες οικογένειες και εξασφάλιζε κάποια χρειώδη όχι και επαρκή για την επιβίωσή της. Από το σκληρόν οικονομικόν πρόβλημα που εβίωνε την έβγαλε κάπως η Κοινότητα Αμοργού με το να της αναθέσει τον καθαρισμόν των σοκακιών. Φρόντιζε την καθαρότητα επιμελώς. Η εργασία ήταν πολύ κουραστική γιατί η σκούπα ήταν χωρίς κοντάρι και συνεχώς ήταν σκυμμένη για να καθαρίζει τα πλακόστρωτα. Μετέφερε δε επί των ώμων της τα σκουπίδια έξω από το χωριό. Εργασία πολύ κουραστική, αλλά την έκανε αγογγύστως.
Ήταν βαθειά θρησκευόμενη. Σε Εσπερινούς εορτών ουδέποτε απουσίαζε αλλά ούτε και από Λειτουργίες ή κοινωνικές περιπτώσεις, γάμους, βαπτίσεις θανάτους. Πάντα πρώτη. Είχε μάθει και δύο χορούς που πάντα κατεχειροκροτείτο για τον τέλειον βηματισμόν όταν τους εκτελούσε. Ήταν πολύ αγαπητή έστω και ως απλή χωραΐτισα. Δεν υπήρξε ποτέ γυναίκα «των σαλονιών» ούτε κατά διάνοιαν, ήταν όπως στις καρδιές όλων σαν καλός και ευχάριστος τύπος.
΄Ηλθε σε γάμον με τον Δημήτριον Βλαβιανόν (Καρύδην) βοσκόν αγράμματος και αυτός. Απέκτησαν ένα υιόν τον Ιωάννην, τον οποίον βοήθησαν στις σπουδές του και έλαβε άδειαν ηλεκτρολόγου.
Το παιδί αυτό έγινε το στήριγμα της Αλεξάνδρας μετά τον θάνατον του συζύγου της. Καμάρωνε γι’ αυτόν. Αλλά και στα γεράματά της όταν κατέστη αδύνατη η κίνηση της στάθηκε στο πλευρόν κατά ζηλευτόν τρόπον. Της παρείχε όλες τις εξυπηρετήσεις, φαγητόν πλύσιμον, ιατρικήν μέριμναν. Ακοίμητος φύλακας στην Μητέρα του. Είναι αξιέπαινος για την επίζηλη αυτήν φροντίδα. Η Αλεξάντρα είχε «καλά ύστερα».
Από τους συμπατριώτες της δεν θα ξεχασθεί ο χαρακτήρας της και το άδολον γέλιον της και στην μνήμην όλων θα είναι συνεχώς.
Μιχαήλ Στρατουδάκης