Αρχείο κατηγορίας Ειδήσεις

Τα άρθρα αυτής της κατηγορίας περιέχουν ειδήσεις και νέα.

Ποτισμα στην φραγκοσυκια

 

Οι γνώσεις για την καλλιέργειαν της φραγκοσυκιάς στην Ελλάδα είναι περιορισμένες, σχεδόν άγνωστες. Εννοούμεν τι ωφελεί το φυτόν  ώστε να συντηρείται  ανέτως και να παράγει τους καρπούς του, αλλά και κλαδώδια ευτραφή και όχι κάτισχνα.  Ως φυτόν των ξηρών χωρών  αντέχει στην ξηρασίαν πλην   δεν έχει την δυνατότητα παραγωγής ευτραφών κλαδωδίων και καρπών. Κυμαίνονται σε μίαν μεσαίαν κατάσταση. Εκτός του νερού είναι άγνωστες και οι λοιπές επεμβάσεις όπως κλάδεμα, λιπάνσεις, συλλογή και χρήση καρπών πέραν της συνήθους, ως δροσερόν και εύγευστον καλοκαιρινόν φρούτον

Ευρυτάτη γνώση περί καλλιεργείας και λοιπών χρήσεων της φραγκοσυκιάς και των καρπών της, δόθηκε στα Ελληνικά δεδομένα με το  μοναδικόν βιβλίον «Τα Φραγκόσυκα» Επιστημονική και Πρακτική Θεώρηση φυτού και καρπών από  τον Συγγραφέα Μιχαήλ Στρατουδάκη, Αθήνα 2007. Εξ αυτού παρετηρήθη μία  αύξουσα κινητοποίηση και υλοποίηση των αναφερομένων πολλώ δε μάλλον για την δευτερογενή επεξεργασίαν. Στην έκδοση του 2007 ο Συγγραφέας ακολουθώντας τις πενιχρές έως ανύπαρκτες μέχρι τότε γνώσεις των ειδικών, ανέφερε ότι η φραγκοσυκιά δεν χρειάζεται πότισμα    «διότι προσβάλλεται από  ριζοσηψίαν»!

Στην δευτέραν έκδοση το 2013, του εν λόγω βιβλίου, προσέθεσε ότι χρειάζεται πότισμα συγκρατημένον, από τον Μάϊον ΄έως τον Σεπτέμβριον, ότε παράγει καρπούς. Διεπίστωσε αυτό από πειράματα που έκανε. Συνέχισε δε να πειραματίζεται  ποτίζοντας με πολύ νερόν το φυτόν, σε χώρον που γινόταν λίμνη η επιφάνεια του εδάφους, διοχετεύσας εκεί αγωγούς ομβρίων υδάτων! Διαπίστωση. Τα κλαδώδια της φραγκοσυκιάς έγιναν ευτραφή και καμμία δεν έπαθε απολύτως τίποτε! Κανένα φυτόν δεν προσεβλήθη από ριζοσηψίαν, όπως ήταν η πεποίθηση μέχρι τότε!

Βάσει των ανωτέρων η φραγκοσυκιά πρέπει να ποτίζεται. Τα παχειά «φύλλα» αποδίδουν περισσοτέραν πρώτην ύλην για  άνθρωπίνην   τροφήν, αλλά και δια τα ζώα των οποίων αποτελεί αρίστην προτίμηση.

Εάν θέλετε  να έχετε πολλαπλά οφέλη  από την φραγκοσυκιάν, να την ποτίζετε κανονικώς, επαρκώς και τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα. Περισσότερες λεπτομέρειες στην Γ’ έκδοση.

Μιχαήλ Στρατουδάκης

.

 

Πενθη ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ- ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΛΑΤΗΣ

Στις 21 Νοεμβρίου η Μαρία, (Παναγία αργότερα) μικρό κοριτσάκι εισήλθε στον Ναόν κοντά στον Ζαχαρίαν και έμεινε εκεί μέχρι την  ηλικίαν των 15 ετών. Στις 21 Νοεμβρίου η Δήμητρα Γιαννακού εισήλθε στο άϋλον ανάκτορον της αιωνιότητος όπου θα απολαύσει τις ουράνιες ευτυχίες  οι οποίες δικαιωματικώς της ανήκουν.

Γεννήθηκε στην Κάτω Μεριάν και ήλθε σε γάμον με τον Αντώνιον Γιαννακόν στην Χώραν όπου και διέμενε. Ήταν επαγγελματίας Νοσοκόμος και προσέφερε τεράστιες υπηρεσίες από τον Υγειονομικόν Σταθμόν στους κατοίκους του Νησιού. Όταν σε δύσκολες περιόδους δεν υπήρχε Ιατρός, η συμβολή της Δήμητρας σε κάθε ασθενή ήταν αποτελεσματική. Πολλάκις ζητούσε την γνώμην τηλεφωνικώς Ιατρών από Αθήναν για να προσφέρει τις αναγκαίες βοήθειες σε ασθενείς. Και επετύγχανε πολλά.

Ο χαρακτήρας της ήταν άκρως ήπιος κα ευγενικός. Είχε αποσπάσει την αγάπην όλων σε βαθμόν υπέρμετρον, κάτι που το δικαιούτο. Γλυκυτάτη στις ομιλίες και εξαιρετικώς  ευγενής προς όλους. Με την πρώτην συζήτηση  αποσπούσε την εκτίμηση του συνομιλητή.

Στον κοινωικόν τομέα πρώτη. Δεν έλειπε από χαρές και λύπες. Άκρως παρηγορητική στην τελευταίαν περίπτωση και συνδρομητική στα επακόλουθα ενός τέτοιου γεγονότος.

Από τον γάμον της απέκτησε δύο παιδιά, κοσμήματα και αυτά στην κοινωνίαν, την Ευαγγελίαν Νοσοκόμαν  και αυτήν για να περιθάλπτει τις σωματικές αβαρίες των ανθρώπων και τον Αρτέμιον Ιερέα στην Αγία Ειρήνην Αθηνών, για να επουλώνει τα ψυχικά τραύματα.

Η αιφνιδία, αδόκητη και πρόωρη αναχώρηση της από τον πρόσκαιρον αυτόν κόσμος συνετάραξε την Αμοργιανήν Κοινωνίαν, η οποία ουδέποτε θα την αποχωρισθεί από την μνήμην της.

Συλλυπούμεθα εκ βάθους καρδίας τους οικείους της οι οποίοι να είναι σίγουροι για την Αιωνιότητα της  Μνήμης  της.

Νικολαος Πλατης

Απεβίωσε στις 30 Νοεμβρίου, 82 ετών, στην Σύρον όπου μονίμως διέμενε ο Νικόλαος Πλατής. Για όσους δεν το ενθυμούνται είναι ο εγγονός του  Νικολάου Πλατή  (Γεωργαλά) και πρώτος εξάδελφος της Λίλας Μαραγκού.

Τον γνώρισα εκτενώς στο Γυμνάσιον της Σύρου, όπου φοιτούσαμεν και αποκτήσαμεν  ιδιαίτερες φιλικές σχέσεις οι οποίες κράτησαν μέχρι την τελευτήν του. Στο Γυμνάσιον άκουσα για πρώτην φοράν να ομιλούν  για τον  «Άγριον». Ρώτησα ποίος είναι αυτός και τον πλησίασα σε κάποιαν ευκαιρίαν δειλά. Συζητήσαμεν. Μου είπε την καταγωγήν του εξ Αμοργού και από τότε δεθήκαμεν πολύ. Γιατί τον αποκαλούσαν  «άγριον», δεν έχει βάση. Πράος ευγενής και καλομίλητος ήταν. Για εμένα πουν γνώρισα τον παππού   του που είχε μαυρισμένον το πρόσωπον από  τα ταξίδια στην θάλασσαν με βάρκαν, μεταφορικώς κάπως θα ταίριαζε αυτό το παρεπώνυμον. Για τους Συριανούς όμως όχι. Στα γυμνασιακά του χρόνια υπήρξε αθλητικός τύπος και διακρινόταν σε όλα τα αγωνίσματα. Γερός και εξαιρετικώς ζωντανός  οργανισμός.

Επαγγελματικώς δραστηριοποιήθηκε στην  ναυτιλίαν και έγινε πλοίαρχος του Εμπορικού Ναυτικού. Μετά την συνταξιοδότησή του έμεινε μονίμως στην Σύρον όπου είχε άριστον όνομα ευγενούς  και κοινωνικού ατόμου.

Αγαπητέ Νίκο

Θα σε θυμάμαι παντοτινά για τις ευχάριστες συζητήσεις  τα τελευταία έτη , όπως θα σε θυμούνται για τον  ευγενικόν χαρακτήρα σου και όσοι σε γνώρισαν. Αιωνία σου η Μνήμη.

Μιχαήλ Στρατουδάκης

 

 

 

 

 

Εκλεκτοι Γαμοι

Ετελέσθησαν μετά πάσης  λαμπρότητας οι γάμοι   του εκλεκτού νέου  Αντωνίου  Καπελέρη μετά της χαριτοβρύτου δεσποινίδος Μαρίας Ευαγγέλου Στρατουδάκη την 24ην Σεπτεμβρίου στον Ιερόν Ναόν Κοιμήσεως  της Θεοτόκου  Ηλιουπόλεως. Το τελετουργικόν είχε οργανωθεί με ξεχωριστήν δεξιότητα  και άφησε άριστες εντυπώσεις στους προσκεκλημένους. Το ευάρμοστον ζεύγος έλαμπεν από χαράν  και μαζί του όλοι οι προσκεκλημένοι. Τους νυμφικούς στεφάνους αντήλλαξεν ο Μιχαήλ Δεναξάς. Μετά το μυστήριον επηκολούθησε γεύμα στο Κτήμα ΠΑΝΘΕΟΝ, στον Άλιμον όπου η κορύφωση της χαράς δι’ όλους ήταν απερίγραπτη με τα νησιώτικα της Ιωάννας Κονιτοπούλου  και το συγκρότημά της να επιφέρουν ευφορικήν μέθην. Βασικός εμπνευστής  όλων των λεπτομερειών οι οποίες θαυμάστηκαν από τους προσκεκλημένους ήταν η Μητέρα της νύμφης Όλγα.

Ευχόμεθα στο ευάρμοστον ζεύγος Υγείαν, Ευτυχίαν και  καλούς απογόνους.

Συγχαρητήρια και ευχαριστούμεν για την μεγάλην χαράν που μας δώσατε.

Μιχαήλ Στρατουδάκης

Αμοργινος εισηλθε πρωτος σε ΑΕΙ

Θριαμβευτικήν επιτυχίαν εσημίωσε κατά τις Πανελλήνιες Εξετάσεις ο Γεώργιος-Ραφαήλ Ιωάννου Πράσινος από την Αμοργόν. Εισήλθε ΠΡΩΤΟΣ στο Γεωπονικόν Πανεπιστήμιον Αθηνών! Αξίζει να εξαρθεί ότι το Λύκειον το τελείωσε στην Αμοργόν και δεν έφυγε ενωρίτερα για το κλεινόν Άστυ ώστε να κάνει φροντιστήρια! Εδώ ακριβώς έγκειται η μεγαλυτέρα του επιτυχία, για την οποίαν δεν πρέπει να παραβλέψομεν την μεγίστην προσφοράν των εκεί διδασκόντων. Από το Λύκειον στο Πανεπιστήμιον! Χωρίς…μεσολαβητές! Με το σπαθί του! Του αξίζουν θερμότατα συγχαρητήρια και πάντα διακρίσεις. Καλές σπουδές και καλόν Πτυχίον!

Εύγε

Μιχαήλ Στρατουδάκης

Αμοργιανα Πένθη Δημητριος Κορφιατης

Μετέστη στις άφθαρτες μονάδες στις 15 Ιουλίου 2022   ο  αγαπητός συμμαθητής στο Η΄  Γυμνάσιον Αρρένων Σύρου και έκτοτε εκλεκτός φίλος Δημήτριος Κορφιάτης Δικηγόρος σε ηλικίαν 81 ετών.

Γεννημένος στην Αρχόντισσα των Κυκλάδων ολοκλήρωσε τις μέσες σπουδές του  στο περίπυστον Γυμνάσιον Σύρου και ακολούθως εισήλθε εις την Νομικήν Σχολήν, όπου αποφοιτήσας ήσκησε το επάγγελμα του Δικηγόρου.

Ήταν μαθητής έξυπνος, πολύ ζωηρός και το «πειραχτήρι» στο Γυμνάσιον. Τα αστεία και ανέκδοτα του ατελείωτα.  Γι’ αυτό ήταν και πολύ αγαπητός από τους λοιπούς συμμαθητές του. Σκορπούσε το γέλιον ανά πάσαν στιγμήν και τυχόν δύσκολες αποδόσεις στα μαθήματα φαινόμενον σύνηθες για όλους λόγω της αυστηρότητος του Γυμνασίου, περνούσαν στο περιθώριον από τα ευφυολογήματα του Τάκη. Στην επαγγελματικήν του σταδιοδρομίαν υπήρξε άριστος Δικηγόρος αλλά περισσότερον άριστος Άνθρωπος, αγαπητός από Δικαστές και πελάτες του . Παράπονον δεν είχεν ποτέ ουδείς από τον Τάκην και από τους πελάτες και από τους αντιδίκους. Σε όλους έδιδε την εντύπωση που ήταν. Ευγενής, προσήγορος, επιστημονικώς εμβαθής και ουχί έμπορος του επαγγέλματός του. Υπηρέτησε ευσεβάστως την Θέτιδα, τίμησε το Δικανκόν Σώμα, κατέλειπε υποδειγμστικόν όνομα Δικηγόρου.

Στον Κοινωνικόν τομέα ήταν λίαν αγαπητός.  Υπήρξε επί πολλά έτη μέλος του ιστορικού Συλλόγου Συριανών. του οποίου διετέλεσε και μέλος της Διοικήσεως.

Προσωπικώς οι σχέσεις μας ήταν άριστες και συνεχείς επί 60 χρόνια.

Αείμνηστε Φίλτατε και Αγαπητέ Δημήτρη

Η μετάστασή σου μας έπληξε όλους βαθύτατα. Δεν πιστεύομεν στην «απουσίαν» σου αλλά η ωμή πραγματικότητα αυτό λέει. Παρηγορούμεθα όμως διότι μετέστης εκ του θανάτου εις την ζωήν. Εκ του θανάτου του ακορέστου και αδιαλλάκτου τούτου εχθρού του ανθρωπίνου γένους. Παραμένεις νυν εν ζωή ασβέστω.

Ουδείς θα σε ξεχάσει.  Η Μνήμη σου θα είναι συνεχώς πλησίον μας.

Μιχαήλ Στρατουδάκης

 

«Αφρικανικος ασβος» – 33η Συνεχεια

Φυσικά δεν τελείωσαν με τις 31 χρονογραφικές συνέχειες οι αναφορές μας στους ΗΡΩΕΣ του 1821 αλλά λόγοι  vic major μας αναγκάζουν να διακόψομεν και να αναφερθούμεν με το σημερινόν,  συνοπτικώς στην απερίγραπτην και ανέκφραστην ανδρείαν Μαχητών και Λαού.

Επεσημάναμεν  ότι οι Μαχητές πολεμούσαν ουσιαστικώς χωρίς όπλα και χωρίς στρατιωτικήν τακτικήν. Το αντίθετον συνέβαινε με τους εχθρούς οι οποίοι είχαν και οπλισμόν αλλά και ευρωπαίους στρατιωτικούς, εμπείρους από τους Ναπολεοντείους πολέμους που τους γύμναζαν καθημερινώς! Είχαν οι Έλληνες, μερικά τυφέκια, αλλά χρησιμοποιούσαν δρεπάνια, τσεκούρια, αξίνες, ρόπαλα, πέτρες και παν αιχμηρόν.  Μετά την μάχην στο Βαλτέτσι και την άλωση της Τριπολιτσάς κάπως ενισχύθηκαν από τα πολλά λάφυρα που άρπαξαν. Οι γυναίκες μαχόταν με πέτρες!  Στα Δερβενάκια επέφεραν μεγάλην ζημίαν στον δυνάστην. Εκτός από την ορμητικότητα και ανδρείαν των Μαχητών μας στις μάχες πρέπει να εξαρθεί η μεγίστη προσφορά των χωρικών και πάντων των μη Μαχητών. Καλλιεργούσαν αγρούς με τεράστιες εκτάσεις σίτου και άλλων δημητριακών. Οι μύλοι συνεχώς άλεθαν.  Οι γυναίκες νυχθημερόν ζύμωναν ψωμί για τα στρατεύματα εφοδιάζοντας έτσι τα πολλά στρατόπεδα. Ποσότητες τεράστιες. Έπρεπε να έχουν σε παξιμάδι πολλές οκάδες. Οι Μαχητές σε κάθε στράτευμα δεν ήταν σταθεροί. Πέραν αυτού υπήρχε και  η ληστρική επιδρομή του  κατακτητή ο οποίος δεν άφηνε τίποτε με τα πολυάριθμα στρατεύματά του. Αλλά και οι τροφές των ζώων αφανίζονταν όταν περνούσε ο μαύρος δυνάστης. Οι χωρικοί παρά τις αφόρητες λεηλασίες άντεχαν. Αυτό σημαίνει ότι καλλιεργούσαν μεγάλες εκτάσεις, είχαν πολλά ελαιόδενδρα, αμπελώνες, συκεώνες, μουριές  και από όλα εξασφάλιζαν μεγάλες ποσότητες τροφών για στράτευμα. Δυστυχώς  οι οθωμανοί κατέκαψαν τα πάντα και ουδέποτε μέχρι σήμερα αυτές οι βλαστήσεις αντεκατεστάθησαν! Ήταν μία από τις αφόρητες πληγές της Επαναστάσεως για το μέλλον της Χώρας.

Η παραγωγή των χωρικών μας δημιουργεί ακόμα μεγαλυτέραν εντύπωση από τις εγκαταλείψεις των σπιτιών σε κάθε πέρασμα του εχθρού. Οσάκις πλησίαζε ο εχθρός  ο άμαχος πληθυσμός έφευγε για  να προστατευθεί. Πήγαινε στα βουνά, κοιμόταν σε σπηλιές αν υπήρχαν  ή εβρέχετο αν ήταν χειμώνας. Μετά την απομάκρυνσή του επανήρχοντο! Τρόμος τους κατελάμβανε και με τυχόν  τουφεκιές χωρίς να γνωρίζουν από πού προερχόταν. Τα κενά από προσωπικόν σπίτια ελεηλατούντο οικτρώς.

Επανερχόμενοι αφοσιωνόταν στις εργασίες για την υποστήριξη του Αγώνος. Αυτό ήταν το μέλημά τους. Η αποτίναξη του ζυγού του δυνάστη. Τα λοιπά μεταξύ των οποίων και η επιβίωση ερχόταν  δεύτερα! Η Πατρίδα ήταν το Άπαν. Και δη η Ελευθέρα.  Και οι πάντες έδωσαν θαυμαστά, πρότυπα και απροσπέλαστα δείγματα στην ανθρωπότητα! Ο πάντες τους εμιμήθησαν αλλά και τους θαύμασαν.

Η Ελληνική Επανάσταση διακρίνεται από ομοίας για πολλά και άξια μνείας ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Π.χ. επεχείρησε δεινόν και ένδοξον τόλμημα.  Όπως αναφέρει ο Σ. Τρικούπης. «Να εξώσει δια των όπλων εκ της Ελλάδος  ξένην και αλλόθρησκον φυλήν, ήτις δια των όπλων ηχμαλώτησεν αυτήν προ αιώνων και μέχρι τέλους την εθεώρει αιχμάλωτον και υπό την μάχαιράν της». Αξιόλογον χαρακτηριστικόν επίσης είναι οι Μαχητές Έλληνες ήσαν άμοιροι στρατιωτικής τακτικής, πολεμούντες ως «αντάρτες» και με τις δικές τους τεχνικές.

Στην θάλασσαν δε, επέδειξαν πρωτοφανή ανδρείαν και κατέλιπαν φαινόμενον  μοναδικόν στην ιστορίαν των Κρατών, για την μαχητηκότητα, ναυτοσύνην, τεχνικές  εμπνεύσεις. Σε διάφορα Κράτη ανά την οικουμένην οι λαοί τους, επανεστάτησαν και  ενίκησαν στρατούς ισχυρούς και πολυαρίθμους, πουθενά όμως δεν αναφέρεται ότι κατέλαβαν στόλους και δη γιγάντιους όπως εν Ελλάδι!

΄Αξιον παρατηρήσεως  είναι και ή άκρα δυσαναλογία της πολεμικής καταστάσεως των μαχομένων μερών. Το μέρος που επολέμησε για συντριβήν του ζυγού, ήτο αβοήθητον έξωθεν, οι πόροι του μηδαμινοί προερχόμενοι από ιδιώτες, έναντι των τεραστίων πόρων που είχε η απέραντος αυτοκρατορία!

Η κήρυξη της Επαναστάσεως ήταν ανάσταση της ιστορίας ενός ενδόξου έθνους και «το δε σάλπισμα τοιούτου πολέμου  είναι χερουβικός ύμνος προς τον Ύψιστον» όπως αναφέρει χαρακτηριστικώς ο Σπ. Τρικούπης.  Το πολεμικόν αυτό θέμα έχει έτι μεγαλυτέραν μεγαλοπρέπειαν, αν το εξεγειρόμενον Έθνος έχει ιστορικήν καταγωγήν. Η  εξέγερση ήταν μοναδική στην Ιστορίαν του ανθρωπίνου γένους καθότι εν μέσω αιμάτων, καταστροφών και δεινών αγώνων επετεύχθη η  ανέγερση του Ελληνικού Έθνους. Ενός ‘Εθνους το οποίον επί αιώνες ήταν υπό την ξένην και αλλόπιστον δουλείαν, κατεπιέζετο φρικτώς, αλλά δεν απώλεσε τον χαρακτήρα του, την ζωτικότητά του και  τις αναμνήσεις των προγόνων του.

Πάντα  ταύτα τον ενεδυνάμωναν και τον κατέστησαν μαχητήν όμοιον με τον «Αφρικανικόν ασβόν». Θα αναφέρομεν ολίγα περί του ζώου τούτου και οι συγκρίσεις ας γίνουν από έκαστον αναγνώστην.

Ρεκόρ Γκίνες σε ζώον!

Φαίνεται απίθανον και παράδοξον. Και όμως έχει συμβεί. Το μικρόν ζωάκι Αφρικανικός ασβός, Honey badger, μήκος ενός μέτρου και βάρους 20 κιλών, έχει περιληφθεί στο βιβλίον Ρεκόρ Γκίνες γιατί είναι το πλέον  ατρόμητον και επικίνδυνον   θηλαστικόν στον κόσμον. Με τέχνην και τόλμην  σκοτώνει τεράστια ζώα! Έχει  αντιμετωπίσει   ή και σκοτώσει ύαινες, λιοντάρια, τίγρεις, χελώνες, σκατζόχειρους, κροκόδειλους και αρκούδες. Σκοτώνει δηλητριώδη φίδια που τα αρπάζει με τα σαγόνια του και τα καταβροχθίζει. Επιτίθεται και στον άνθρωπον. Του αρέσει υπερβολικώς το μέλι εξ ου και το όνομά του. Μία από τις ιδιαιτερότητες που καθιστά τον αφρικανικόν ασβόν τόσον ακατάβλητον αντίπαλον είναι το πολύ χαλαρόν δέρμα του: Αν πιαστεί από πίσω, μπορεί να στρίψει μέσα στο ίδιον του το δέρμα και να αντεπιτεθεί. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να τον κυνηγούν ελάχιστα αρπακτικά. Συμφώνως με τον θρύλον, η επίθεση των αφρικανικών ασβών περιλαμβάνει κυριολεκτικώς χτυπήματα κάτω από την μέσην. Η πρώτη σχετική δημοσιευμένη καταγραφή έγινε το 1947, όταν παρατήρησαν έναν αφρικανικό ασβό να εuνουχίζει έναν ενήλικον βούβαλον. Λέγεται επίσης ότι έχουν εuνουχίσει νεροβούβαλα, αντιλόπες, ζέβρες και ανθρώπους».

Τοιούτοι δεινοί και ατρόμητοι ήσαν και οι Μαχητές και άπας ο Λαός του εξεγερθέντος Έθνους. Τους αξίζει αιωνία Τιμή, Ανάμνηση και Υπόκλιση.

ΤΕΛΟΣ (εσπευσμένον)

26/4/2022

Μιχαήλ Στρατουδάκης

Αμοργιανα πενθη Νικητας Κωβαιος

Η Αμοργός έχασε ένα από τα διακεκριμένα μέλη της τον Νικήταν Εμμανουήλ Κωβαίον σε ηλικίαν 97 ετών. Άτομον αγαπητόν παρ΄ όλον που το επάγγελμά του, όταν υπήρχε, αναγκαστικώς τον έφερνε σε προστριβές. Ήταν Αγροφύλακας, Τότε που η αγροτική ζωή έσφυζε στην Αμοργόν. Στις προστριβές μεταξύ των κατοίκων για αγροζημίες, προσπαθούσε πάντα να συμβιβάζει τους διαμαρτυρημένους προτού καταλήξουν σε μηνυτήριαν αναφοράν. Και στο σημείον αυτό επετύγχανε αρκετά και προσέφερε σπουδαίον έργον γιατί η υπόθεση ενώπιον του Δικαστηρίου θα ήταν καταδικαστική για τον έναν. Προσβλητικά ήταν τόσον η καταδίκη όσον και η εξαγορά της καταδίκης. Και χρήματα δεν υπήρχαν αλλά προ πάντων το ψέγος της καταδίκης ήταν βαρύ για μίαν κοινωνίαν αρχών.  Μίαν Κοινωνίαν της οποίας οι κάτοικοι  απεχθάνονται τις ποινικές πράξεις. Αυτήν την απέχθειαν προσπαθούσε πάντα ο Κωβαίος να αποτρέπει  και πολλές φορές επετύγχανε το ζητούμενον. Γι’ αυτό ήταν αγαπητός αλλά εν γένει και για τον ήπιον και ευγενικόν  χαρακτήρα του.

’Εκαμε οικογένειαν και απέκτησε δύο παιδιά καλώς αποκατεστημένα και με κύρος στην Αμοργιανήν Κοινωνίαν. Ως άριστος οικογενειάρχης ήταν επόμενον να διδαχθούν και τα παιδιά του τα δέοντα. Ο  εκλιπών ήταν ακεραίου χαρακτήρος.

Τον Μάρτιον του 1991 είχα δημοσιεύσει στην Εφημερίδα μου «ΑΜΟΡΓΙΑΝΑ ΝΕΑ» σχόλιον επικριτικόν για την αναφορά κοπής δένδρων.  Αυτό,  κακώς ερμηνεύθη ότι εννοούσα τον Αγροφύλακα Νικήταν Κωβαίον, (υπεύθυνη ήταν η Αστυνομία), ο οποίος μου απήντησε και δικαίως τονίζοντας μεταξύ άλλων στην επιστολήν του. « Λόγω της φύσεως του επαγγέλματος  μπορώ να έλθω σε ρήξη με πολλούς ακόμη και με συγγενικά μου πρόσωπα, αλλά καταδότης ποτέ δεν θα γίνω». Το όντως καθαρόν πρόσωπόν του τον συνώδευε πάντα στην ζωήν

Και αυτό δεν ήταν δυνατόν να είναι διαφορετικόν, γιατί ο εκλιπών υπήρξε υιός του  Εμμανουήλ Κωβαίου, Ήρωος της Εκστρατείας του 1921 στην Μικράν Ασίαν. Πολέμησε σκληρώς και εσώθη από δεκάδες κινδύνους, απεριγράπτους,  που αντιμετώπισε. Στην μάχην του Άλί βεράν είχαν περικυκλωθεί 15.000 Έλληνες στρατιώτες και εβάλοντο από την κορυφήν του λόφου. Εσώθηκαν μόνον  1.500 μεταξύ των οποίων και ο Εμμανουήλ Κωβαίος, όπως τα περιγράφει στα χειρόγραφα απομνημονεύματά του που μου έδωσε προς δημοσίευση.

Σ’  αυτήν την Ιστορικήν αλλά και ευγενικήν Οικογένειαν ανήκει και ο αποθανών Νικήτας. Αναφερόμεθα στην  αιωνίαν μνήμην και των δύο με ιδιαιτέραν υπερηφάνειαν για τον Μαχητήν.

Μιχαήλ Στρατουδάκης

Απροοπτα-Παραξενα-Απιθανα – 30η Συνεχεια

ΜΕΡΟΣ Β΄

Αθανάσιος Κριεζής

Πλοίαρχος και πλοιοκτήτης.
Μετά την εφόρμηση στην Σούδαν των Ελληνικών πλοίων κατά
του εχθρού και την καύση ενός με απώλειαν 200 ναυτών,
ενέσκυψε σφοδρή θαλασσοταραχή   και τα πλοία επέστρεψαν
στην Πελοπόννησον. Ήταν 16 Ιουνίου 1825 και ξάφνου
ανεφλέγη η πυριτοθήκη του πλοίου του Πλοιάρχου  Αθανασίου

Κριεζή, ο οποίος είχε μεταβεί και αυτός στην Σούδαν και κατεκάη και ο ίδιος και ο αδελφός του και 62 ναύτες πλην δύο οι οποίοι πρόφθασαν και έπεσαν εγκαίρως την θάλασσαν! Ο ένας από τους διασωθέντες ανέφερε την αιτίαν την φωτιάς. Όπως την διασώζει  ο Τρικούπης «ο πλοίαρχος είχεν ως υπηρέτην του νεανίαν τινα τούρκον, όστις αγανακτήσας διότι  ερραπίσθη την ημέραν εκείνην ως παρήκοος, έριψε πυρ εις την πυριτοθήκην».Παρά την προσφοράν που του παρείχε ο Έλληνας Πλοίαρχος το τουρκικόν μένος εξεδηλώθη σε εγκληματικόν βαθμόν!

Ο Ολετήρας Ιμπραήμ

Ο τυραννικός Ιμπραήμ ήταν καταστροφές ανθρώπων και
φυτών. Στην Πελοπόννησον είχε κατασφάξει πολύν κόσμον.

Επίσης είχε αφανίσει αμάχους και παιδιά τους οποίους εφόρτωνε στα καράβια του και τους πήγαινε στις αγορές δούλων στην αφρικήν όπου και τους πωλούσε! Ποια η τύχη και η ζωή αυτών των Ελλήνων άγνωστον. Πάντως θα ήταν δραματική, πειναλέα, βασανιστική, μαρτυρική! Επί της Πελοποννήσου όπου περνούσε σκόρπιζε θάνατον. Σπίτια κατεδάφιζε, καλύβες έκαιγε σε σημείον όπου οι κάτοικοι δεν είχαν χώρον να στεγασθούν. Κατέστρεψε 60.000 συκιές, 25.000 ελαιόδενδρα και συκομωρέες, λεμονιές, πορτοκαλιές, βερυκοκιές, βυσινιές τα πάντα. Και δεν τα έκοβε μόνον αλλά τα έκαιγε ώστε οι κάτοικοι να μη μπορούν να φάνε τίποτε από αυτά ή  να τα χρησιμοποιήσουν! Έτσι ανάγκασε πολλούς κατοίκους σε απομάκρυνση από την Πελοπόννησον. Στην περιοχήν της Πυλίας βαδίζοντας για Πάτρα κατέκαψε καλύβες οι οποίες ήσαν κενές ανθρώπων. Απλώς για να επιφέρει όλεθρον.

Τον στρατόν του εγύμναζαν Ευρωπαίοι Αξιωματικοί οι οποίοι μετά την καταστροφήν του Ναπολέοντος σκόρπισαν σε διάφορες χώρες. Του προσέφεραν μεγάλες εξυπηρετήσεις σε βάρος φυσικά της Ελλάδος. Την υπεροχήν των Ελλήνων αγωνιστών την γνώριζε καλώς και εξεφράσθη γι’ αυτήν στον Δεριγνύ λέγοντας του για του ΗΡΩΕΣ μαχητές του Μεσολογγίου, ότι αν είχαν φαγητόν για τρεις εβδομάδες θα μας είχαν συντρίψει! Ο υπερεγωιστής για να εκφρασθεί έτσι ευκόλως μπορούμεν να εννοήσομεν την απερίγραπτην ανδρείαν της φρουράς του Μεσολογγίου.

Ο Ιμπραήμ με πολυπληθή στρατόν ανέβαινε κάποιαν στιγμήν τον Αχλαδόκαμπον κινούμενος για την μάχην των Μύλων και στο πέλαγος ίδε την θαλασσοκράτειρα Ύδραν  και με πικρίαν ανεφώνησε.  «Ως πότε μικρά Αγγλία θα μου διαφεύγεις;»

Την ιδίαν περίοδον και πριν την μάχην των Μύλων, ο Δεριγνύ πλησίασε την στεριά από το πλοίον   και είπε ότι αν μείνουν εκεί θα καταστραφούν και τους συνέστησε να φύγουν και θα διαθέσει το πλοίον για τους οπλαρχηγούς. Δεν γνώριζε φαίνεται τον σκοπόν της Επαναστάσεως. Ανάλογην απάντηση του έδωσε και ο Μακρυγιάννης υπενθυμίζοντάς του ότι «την Ελλάδα πολλά θεριά την κατασπάραξαν αλλά πάντα έμεινε μαγιά»!!

Οι αγωνιστές στην Τραμπάλα επί Ιμπραήμ, άρπαζαν με τα χέρια τις πυρακτωμένες μπάλες που έπεφταν στο οχυρόν τους και τις πετούσαν έξω!

Παπουλάκης

Το 1826 ενεφανίσθη στα Τριπόταμα Αχαΐας ασκητής εξ Ιθάκης αποκληθείς για το μικρόν ανάστημα Παπουλάκης. Τον ασκητήν συνόδευε ασκήτρια η οποία εθαύμαζε την αρετήν  και διέδιδε την οσιότητα του βίου του. Αγαπήθηκε από το κοινόν το οποίον προσήρχετο σ’ αυτόν για να λάβει την ευχήν του. Συν τω χρόνω του έφερναν και δώρα. Από το σύνολον αυτών κατόρθωσε να κτίση Μονήν και οι προσερχόμενοι άκουγαν με εσταυρωμένας τας χείρας τα θεόπνευστα όπως θεωρούσαν λόγια του. Στην Μονήν είχαν συγκεντρωθεί δεκάδες αφιερώματα. Ο Ιμπραήμ μαθών την φήμην του Παπουλάκη έστειλε ένα σώμα στα Τριπόταμα, όρμησαν αιφνιδίως στην Μονήν, άρπαξαν τα αφιερώματα και ακολούθως την έκαυσαν, τον δε ασκητήν έσφαξαν την δε ασκήτριαν εδημοπράτησαν!

Παράδοση λόγω δίψης

Στο φρούριον Χλουμουτσίου Γορτυνίας είχαν εισέλθει 1500 προς ασφάλειαν, αλλά ήταν σχεδόν εγκαταλελειμμένον και αφρόντιστον. Ο Μιχαήλ Σισίνης με 300 παλληκάρια εισήλθε σ’ αυτό για να τους υπερασπισθεί και  ο Ιμπραήμ το επολιόρκη επί τρεις εβδομάδες  Οι πολιορκούμενοι ήσαν πλημμελώς εφοδιασμένοι. Η δίψα τους είχε εξουθενώσει και την 5ην Μαΐου 1827 αναγκάσθησαν να παραδοθούν. Οι εξελθόντες είχαν  σφοδράν δίψαν ώστε μόλις βρήκαν νερό ήπιαν τόσον πολύ ώστε αρκετοί απέθαναν  από την κατά κόρον πόσιν νερού!!

Άγνοια πυρπολικών

Το 1822 έξω από το Χέλι ο Ελληνικός στόλος παρακολουθούσε τον εχθρικόν. Ο Πιπίνος πλησίασε το πυρπολικόν του και το προσεκόλλησε σε ένα αλγερινόν. Πενήντα αλγερινοί ναύτες έπεσαν στο πυρπολικόν για να το αποκολλήσουν, πλην αυτό ανεφλέγη και οι 50 εκάηκαν, όσοι δε έπεσαν στην θάλασσαν επνίγηκαν. Η κίνηση αυτή δείχνει ότι οι εχθροί ναύτες είχαν παντελή άγνοιαν πως λειτουργεί ένα πυρπολικόν. Διαφορετικά δεν θα ορμούσαν πάνω σ’ αυτό.

Βύρων

Στο Μεσολόγγι ευρίσκοντο πολλοί Σουλιώτες για την υπεράσπισή του επί μισθώ φυσικά.  Κάποιος Σουλιώτης ήθελε να εισέλθει στο  οπλοστάσιον όπου ήταν το σιδηρουργείον.  Ο σκοπός τον εμπόδισε, αλλ’ εκείνος επέμενε και τον εξύβριζεν. Επενέβη ο αξιωματικός Σάσσος και λογομαχίας συνεχιζομένης ο μέν αξιωματικός εγρονθοκόπησε τον Σουλιώτην, ο δε Σουλιώτης τράβηξε την πιστόλαν και  τον εσκότωσε. Ο φονεύς συνελήφθη. Έγινε μεγάλη αναταραχή. Οι Σουλιώτες πήραν τα όπλα και απαιτούσαν να απελευθερωθεί ο πατριώτης τους διαφορετικώς θα καταλάβουν το οικοδόμημα, το οπλοστάσιον και την οικίαν του Λόρδου Βύρωνος που ήταν πλησίον. Ήλθαν και ένοπλοι Μεσολογγίτες για υποστήριξη του οικοδομήματος. Τελικώς απελευθερώθη ο φονιάς και επήλθε η ησυχία. Οι Σουλιώτες απήτουν όμως τους μισθούς τους. Οι προεστώτες έντρομοι για τα επαπειλούντα την πόλη, ζήτησαν ως δάνειον από τον Βύρωνα 3.000 δίστηλα, (νόμισμα). Τους τα έδωσαν και τους απεμάκρυναν, αλλά δυστυχώς έφυγαν και Σουλιώτες σιδηρουργοί που εργαζόταν εκεί κι έτσι το σιδηρουργείον αχρηστεύθηκε. Ο Βύρωνας μοναδικήν ψυχαγωγίαν κατά την παραμονήν του στο Μεσολόγγι είχε την ιππασίαν. Στις 28 Μαρτίου πήγε για το άθλημα του, πλην όμως έπεσε ραγδαία βροχή, εβράχη αγρίως και σε ολίγον προσεβλήθη από σφοδρόν πυρετόν, έμεινε κλινήρης, δεν δέχθηκε φλεβοτομήν  και  στις 7 Απριλίου 1824 Δευτέραν του Πάσχα απεβίωσεν. Στον Ιατρόν του είχε ειπεί  για την φλεβοτομήν «Πίνω όλα τα ιατρικά σου, αλλ΄ ουδέ μίαν ρανίδα αίματος χύνω κείμενος επί  της κλίνης. Πρόθυμος είμαι να το χύσω όλον εν τω πεδίω της μάχης». Αυτός ήταν ο Μέγας Φιλλέλην Λόρδος Βύρων.

Φαβιέρος

Ο Κάρολος Φαβιέρος ήταν Γάλλος Στρατιωτικός και πολέμησε στο  πλευρόν των Ελλήνων από το 1823 έως το 1827.Αγνός Φιλέλλην αγαπήθηκε παρά πολύ,  αλλά και αγάπησε την Ελλάδα ώστε  συν τοις άλλοις είχε προσαρμοσθεί με τα Ελληνικά δεδομένα ακόμη και ως προς την ενδυμασίαν. Το 1842 η Εθνοσυνέλευση του απένειμε τον τίτλον του επιτίμου Έλληνα Πολίτη και εκείνος συγκεκινημένος δήλωσε. «Η Ελλάς μου πληρώνει μεγαλοπρεπώς τας ολίγας σταγόνας αίματος που έχυσα για την αγίαν υπόθεσή  της».

Μπουντούρης – Ματρώζος

Στις 13 Ιουλίου 1825     ο εχθρικός στόλος από Κρήτην με χιλιάδες στρατιώτες και 80  πολεμικά ανεχώρησε προς Νεόκαστρον (Πύλον). Στον Μαλέαν ανοίχθηκαν και 18 Ελληνικά πολεμικά με σκοπόν την σύγκρουση, εναυμάχισαν αλλά έπαθαν πολλές ζημιές. Ο πυρπολητής Μπουντούρης όρμησε σε εχθρικήν κορβέταν αλλά,  άναψε ξαφνικά η πυρίτιδα στο εφόλκιόν του και εκάησαν όλοι!  Οδήγησε και ο Ματρώζος το πυρπολικόν του σε άλλον πλοίον αλλά ενώ κρατούσε το φυτίλιον καιροφυλακτών την στιγμήν, σφαίρα εχθρική τον εκτύπησε στο μέτωπον και έπεσε νεκρός στο κατάστρωμα. Το φυτίλιον άναψε την πυρίτιδα και εκάη το πυρπολικόν!

Χοίροι προστάτευσαν το Βασιλάδι

Οι οθωμανοί επεδίωκαν την άλωση του Βασιλαδίου αλλά δεν κατέφερναν να αποβιβάσουν ναύτες σ’ αυτό. Εις δε το Μεσολόγγι ο οπλαρχηγός Μακρής έδωσε εντολήν στους περιορισμένους στρατιώτες του να κινούνται ποικιλοτρόπως στην παραλίαν την νύκταν ήτοι να τυφεκίζουν συνεχώς, να ανάβουν πολλά πυρά, να χορεύουν, να χρησιμοποιούν μουσικά όργανα ώστε να φαίνονται πολυάριθμοι. Το πρωί ενώ οι οθωμανοί προσηύχοντο και διαλαλούσαν την ιερήν αποστολήν του προφήτη, ΄Ελληνες στρατιώτες του Μεσολογγίου ανέβηκαν στα δένδρα και προσποιούμενοι ότι  προσεύχονται έβριζαν τον προφήτην. Άλλοι στρατιώτες είχαν συνάξει χοίρους, τους έσφιγγαν αγρίως τον λαιμόν και οι χοίροι ούρλιαζαν εκκωφαντικώς. Οι οθωμανοί ακούσαντες τόσους ασεβείς λόγους αλλά και τα ουρλιαχτά των βδελυρών και μισητών γι’ αυτούς ζώων, ιδόντες και την αφοβίαν των Μεσολογγιτών απέπλευσαν την επομένην άπρακτοι,  για Πάτραν. Στο Βασιλάδι δεν επεβιβάσθη ούτε ένας εχθρός!!

Μένος της Κυβερνήσεως κατά  Ανδρούτσου

Στις διαμάχες μεταξύ στρατιωτικών και πολιτικών δεν ήταν αμέτοχη η εκάστοτε Κυβέρνηση. Πολλάκις εστρέφετο κατά οπλαρχηγών  χωρίς να έχει δίκαιον και εδίωκεν αδίκως άτομα. Η αγανάκτηση και καταδρομή της Κυβερνήσεως κατά του Οδυσσέως Ανδρούτσου ήταν μανιώδης, αλλά όλα αυτά δεν φαινόταν ικανά για να αμαυρώσουν την υπόληψη που έτρεφε στο πρόσωπόν του το κοινόν. Ως προδότην και ενθαρρύνοντα τον εχθρόν  κατηγόρησεν  τον Οδυσσέαν Ανδρούτσον ο  Άρειος Πάγος, αλλά το κοινόν της Ανατολικής Στερεάς Ελλάδος απεδοκίμασε αυτήν την κατηγορίαν, όχι διότι ο Οδυσσέας ίσως να μη ήταν παντελώς καθαρός, αλλά γιατί τον θεωρούσεν ως τον ικανότερον να βοηθήση την Πατρίδα η οποία είχε καταπέσει. Γι’ αυτό τον αγαπούσε υπερβολικώς, τον ενεθάρυνεν και ήταν στο πλευρόν του. Ο Τρικούπης δικαιολογεί αυτήν την στάση του κοινού με το σκεπτικόν. «Ισχυρότεραι των ανθρώπων της μαχαίρας είναι οι άνθρωποι του νόμου εν καιρώ ειρήνης. Αλλ’ εν καιρώ επαναστάσεων και πολέμων η μάχαιρα τιμάται υπέρ τον νόμον και θεωρείται ως  ασπίς κατά κακοποιήσεων και αδικιών και ως ασφαλιστήριον κατ’ εθνικών προσβολών».

27.2.2022

Μιχαήλ Στρατουδάκης

Αμοργιανα Πενθη Βλαβιανου Αλεξανδρα

Πλήρης ημερών έφυγε από την Αμοργιανήν Κοινωνίαν στις 20 Φεβρουαρίου, η Αλεξάνδρα Βλαβιανού, θυγατέρα του Ιωάννου Συνοδινού από την Αιγιάλην, γι΄ αυτό ήταν και πιο γνωστή ως η «Αλεξάντρα του Γιαλίτη». Έζησε σε πτωχήν οικογένειαν, παρέμεινε πτωχή και δεν έλαβε καμμίαν γραμματικήν μόρφωση. Όμως μέσα της είχε την ψυχικήν μόρφωση και τον χαρακτήρα του καλού και άδολου τύπου. Στους κατοίκους της Χώρας προσέφερε στοιχειώδεις εξυπηρετήσεις σε ορισμένες οικογένειες  και εξασφάλιζε κάποια χρειώδη όχι και επαρκή για την επιβίωσή της. Από το σκληρόν οικονομικόν πρόβλημα που εβίωνε την έβγαλε κάπως  η Κοινότητα Αμοργού με το να της αναθέσει τον καθαρισμόν των σοκακιών. Φρόντιζε την καθαρότητα επιμελώς. Η εργασία ήταν πολύ κουραστική γιατί η σκούπα ήταν χωρίς κοντάρι και συνεχώς ήταν σκυμμένη για να καθαρίζει τα πλακόστρωτα. Μετέφερε δε επί των ώμων της τα σκουπίδια έξω από το χωριό. Εργασία πολύ κουραστική, αλλά την έκανε αγογγύστως.

Ήταν βαθειά θρησκευόμενη. Σε Εσπερινούς εορτών ουδέποτε απουσίαζε  αλλά ούτε και από Λειτουργίες ή κοινωνικές περιπτώσεις, γάμους, βαπτίσεις θανάτους. Πάντα πρώτη. Είχε μάθει και δύο χορούς που πάντα κατεχειροκροτείτο για τον τέλειον βηματισμόν όταν τους εκτελούσε. Ήταν πολύ αγαπητή έστω και ως απλή χωραΐτισα. Δεν υπήρξε ποτέ γυναίκα «των σαλονιών»  ούτε κατά διάνοιαν, ήταν όπως στις καρδιές όλων σαν καλός και ευχάριστος τύπος.

΄Ηλθε σε γάμον με τον Δημήτριον Βλαβιανόν (Καρύδην) βοσκόν  αγράμματος και αυτός. Απέκτησαν ένα υιόν τον Ιωάννην, τον οποίον  βοήθησαν στις σπουδές του και έλαβε άδειαν ηλεκτρολόγου.

Το παιδί αυτό έγινε το στήριγμα της Αλεξάνδρας μετά τον θάνατον του συζύγου της. Καμάρωνε γι’ αυτόν. Αλλά και στα γεράματά της όταν κατέστη αδύνατη η κίνηση της στάθηκε στο πλευρόν κατά ζηλευτόν τρόπον. Της παρείχε όλες τις εξυπηρετήσεις, φαγητόν πλύσιμον, ιατρικήν μέριμναν. Ακοίμητος φύλακας στην Μητέρα του. Είναι αξιέπαινος για την επίζηλη  αυτήν φροντίδα.  Η Αλεξάντρα είχε «καλά ύστερα».

Από τους συμπατριώτες της δεν θα ξεχασθεί ο χαρακτήρας της και το άδολον γέλιον της και στην μνήμην όλων θα είναι συνεχώς.

Μιχαήλ Στρατουδάκης

Αμοργιανα πενθη Νικολαος Ι. Στρατουδακης

Άφησε τον φθαρτόν αυτόν κόσμον και απήλθε στην αιωνιότητα ο Νικόλαος Ι. Στρατουδάκης σε ηλικίαν 92 ετών. Γεννήθηκε στην Χώραν Αμοργού, δίδυμος με τον Ευάγγελον. Πρόκειται  για διδύμους με απόλυτην ομοιότητα. Η διάκρισή τους ακόμα και από τον Πατέρα ήταν αδύνατη. Αποτέλεσμα τις αταξίες του ενός να τις πληρώνει  ο άλλος με ξυλοδαρμόν, αφού  στο ερώτημα,  «Γιατί έσκισες το τετράδιον του Γιάννη» απαντούσε ο δράστης  «δεν το έκαμα εγώ» «μα μου είπαν το  έκαμε ο Νικόλας» έλεγε  ο Πατέρας για να πάρει την αναληθή απάντηση. «Εγώ είμαι ο Βαγγέλης». Το φαινόμενον αυτό ήταν σχεδόν καθημερινόν.

Μετά το Δημοτικόν  έφυγε  και μαθήτευσε σε σχολές του Ναυστάθμου στην Σαλαμίνα. Ακολούθως ηργάσθη στην ΠΥΡΚΑΛ και κατόπιν στην Σοκολατοποιΐαν ΠΑΥΛΙΔΟΥ ως Μηχανικός καταλαβών την θέση του υπευθύνου επί πολλά χρόνια.

Μετά την συνταξιοδότησή του ταξίδευσε με εμπορικά πλοία ως Μηχανικός, γιατί ήθελε να έχει η οικογένειά του όλα τα αναγκαία σε επάρκεια. Ήλθε σε γάμο με την Ανδριάνα Τσιλιμηδού και απέκτησε δύο κόρες.

Ήταν τύπος χαρισματικός. Γελαστός και ευγενής. Τα «γημέλια όπως τους αποκαλούσαν στο νησί» δηλαδή οι δίδυμοι, ήταν δύο ευχάριστοι τύποι  και στα παιδικά τους χρόνια λόγω της ομοιότητος, τα πειράγματα προς άλλους ομηλίκους ήταν όλο ενδιαφέρον γιατί δεν γνώριζαν ποίος εκ των δυο ενόχλησε κάποιον. Ήταν δεινοί χορευτές και σε  άφιξή τους στην Αμοργόν ως ναύτες, χόρεψαν σε διασκέδαση με τις στολές και άφησαν ξεχωριστές εντυπώσεις. Καλόκαρδος  και φιλεύσπλαχνος. Καλός οικογενειάρχης  και αγαπητός στην κοινωνίαν.

Αγαπητέ αδελφέ

Έζησες και ακολούθησες τις οικογενειακές αρχές με ευλάβειαν όπως τις διδάχθης από τους γονείς. Δεν παρεξέκλινες των οικογενειακών και θρησκευτικών νουθεσιών. Η συνείδησή σου είναι ήρεμη διότι πάντα έκανες το καθήκον σου στα πλαίσια του  ανθρωπίνου και ηθικού. Η ανάπαυση σου στα δεξιά του Υψίστου είναι αιώνιος και αδιατάρακτος. Η ψυχή σου θα πάλλει συνεχώς από ευφροσύνην  Εμείς εδώ θα σε θυμόμαστε εσαεί.

Αναυπαύσου εν ειρήνη και νηνεμίαν

Ο αδελφός σου

Μιχαήλ Στρατουδάκης