Η Ελληνική Γλώσσα παραδόξως και αδικαιολογήτως υφίσταται συνεχείς «περιτομές» και αλλοιώσεις, κάτι που κρίνεται απαράδεκτον και μάλλον απρεπές για την κυρίαρχον Γλώσσαν επί της Υφηλίου, αλλά και Μητέραν πασών των Γλωσσών. Και  η φθορά γίνεται στην χώραν που γεννήθηκε και υφίσταται πλέον των 6.000 ετών! Παράδοξον και ανερμήνευτον! Καμμία Γλώσσα ανά την οικουμένην δεν αλλάζει το όνομά της και δεν αποποιείται μέρος των λέξεών της. Το αντίθετον ακριβώς συμβαίνει. Υπερασπίζονται με σθένος την Γλώσσαν τους. Και επαίρονται δι’ αυτήν.

Η Ελληνική Γλώσσα υφίσταται συνεχώς αλλαγές. Οι αναφερόμενες Δωρική, Αττική, Ιωνική, διάλεκτοι τοπικοί, που χρησιμοποιούντο κατά την αρχαιότητα, δεν ήσαν τίποτε άλλο, ειμή μέρος του κεντρικού  κορμού της Γλώσσης που χρησιμοποιούμεν αδιαλείπτως μέχρι  σήμερα χωρίς φυσικά αυτές να έχουν αφανισθεί. Ακολούθως  μέρος αυτής έλαβε διαφόρους ονομασίας, όπως Μεσαιωνική, Βυζαντινή, Καθαρεύουσα, Νεοελληνική, Δημοτική,  Καθομιλουμένη. Και ευκόλως θα πιστέψει κάποιος ότι  το Λεξιλόγιον μας είναι αυτό που ομιλείτο κατά περίπτωση  και οι λοιπές λέξεις οι μη χρησιμοποιούμενες  έφυγαν, χάθηκαν από το Λεξιλόγιον. Ευτυχώς δεν είναι έτσι. Τίποτε δεν χάθηκε, Καμμία λέξη δεν είναι σε αχρησία, απ’ αυτές που χρησιμοποιούσε ο Όμηρος και όλοι οι μετέπειτα Φιλόσοφοι, Ρήτορες και παντού αγορητές. Πάντες οι ομιλούντες Ελληνιστί. Και στις περιπτώσεις των χαρακτηρισμών της Γλώσσης μας που προανεφέραμεν, δεν απέλειψε καμμία λέξη του αυτοτελούς Ελληνικού Λεξιλογίου. Και σήμερα ομιλούνται οι λέξεις όπως τις ανέφερεν ο Όμηρος και οι μετέπειτα Αρχαίοι  Έλληνες, αυτούσιες ή με μικράν παραλλαγήν. Ο Αισχύλος στις τραγωδίες του χρησιμοποιούσε λέξεις πολύ αρχαιότερες και μη σε συχνήν χρήση. Σχεδόν ξεχασμένες. Το αυτό και ο Θουκυδίδης. Θα πρέπει να λεχθεί ότι οι δύο αυτοί Αρχαιοέλληνες χρησιμοποιούσαν «Νεοελληνικήν» Γλώσσαν; Θα ήταν αστείον. Η περίπτωση του Αισχύλου ισχύει και σήμερα. Δεν υπάρχει Νεοελληνική Γλώσσα αλλά μια και η αυτή ομιλουμένη και σήμερον αμετάβλητος, αδιαίρετος, πάντα σύγχρονη και ζώσα.

Αυτούσιες Ομηρικές και Αρχαιοελληνικές λέξεις υπάρχουν άφθονες στην Αμοργόν, (όπως αποδεικνύεται στο «Λαογραφικόν Λεξικόν της Αμοργού» του Μιχαήλ Στρατουδάκη). Μέγα μέρος της τοπικής προφοράς προδίδει το λεξιλόγιον του Ομήρου και των λοιπών Αρχαίων Ελλήνων. Οίον.
Απύρι (αθροιστικόν α + πύρ) = δάδα υφασμάτινη, Λακανίδι από το λεκανίδιον λεκάνη, Αδράχνω = πιάνω από το δράττομαι, Σωπίνω = εισχωρώ από το έσω + πίνω, Αφάνιος = άφαντος από το στερητικόν α + φαίνω, Φάωσα = ασθένεια από το φαίω = τρώγω. Τουμπανάς από το τύμπανον, Φελώ = αξίζω από οφελώ, Βόθωνας = χαώδες υπόγειον χάραμα, από το βόθυνος των Αρχαίων, Σίχλα = κουβάς αντλήσεως ύδατος από πηγάδια. Στους Αρχαίους Σίγλος, Υνί και σήμερα έτσι όπως το αναφέρει ο Ησίοδος, Βασκαίνω αυτούσιον μέχρι σήμερα, Αήρ σήμερα αέρας, Βοτρυδόν σήμερα βοτρίδα, Βουκέντρι στους Αρχαίους βούκεντρον, Βουστάσιον αμετάβλητον και σήμερα, Επιβήτωρ αμετάβλητον μέχρι σήμερα, Οδός, αμετάβλητη μέχρι σήμερα, Σφύρα λωρίδα γής κατά την σποράν. Την αναφέρει ο Αριστοτέλης και λέγεται και σήμερα αυτουσία στο Νησί, Δικέλλι = σκαπτικόν εργαλείον οι Αρχαίοι το έλεγαν Δικέλλα. Και χιλιάδες άλλες λέξεις υπάρχουν στο Αμοργιανόν Λεξιλόγιον το οποίον δεν διαφέρει από το Αρχαιοελληνικόν. Επομένως η Ελληνική Γλώσσα ομιλείται ευρέως και ανέτως μέχρι σήμερα, ασχέτως αν δεν αντιλαμβανόμεθα ότι τις ίδιες ακριβώς λέξεις έλεγε και ο Όμηρος και όλοι οι μετέπειτα Αρχαιοέλληνες. Δεν άλλαξε τίποτε. Γενική διαπίστωση, ότι σήμερα ομιλούμεν την λεγομένην Αρχαίαν Ελληνικήν και δεν το γνωρίζομεν. Δεν το έχομεν συνειδητοποιήσει. Επομένως ομιλούμεν συμφώνως με το Ελληνικόν Λεξιλόγιον το οποίον είναι ένα και το αυτόν διαχρονικώς, ενιαίον και αδιαίρετον αλλά και αμετάβλητον. Λέξεις πολύ αρχαίες χρησιμοποιούνται ανέτως σήμερον εν συνθέσει. Άξιον να τονισθεί είναι ότι στην ομιλουμένην σήμερα Γλώσσαν υπάρχουν περισσότερες από 5.000 Ομηρικές λέξεις!! Τις εκφέρομεν ανέτως. Ουσιατική διαπίστωση είναι ότι σήμερον «Μιλούμεν την Αρχαίαν Ελληνικην και δεν το γνωρίζομεν» όπως τιτλοφορεί το περισπούδαστον έργον του ο Μιχαήλ Μεντρινός και είναι αποκαλυπτικός. Πρόκειται για εξόχως σημαντικήν εργασίαν εκ τριών (3) τόμων με παράθεση και ανάλυση χιλιάδων λέξεων τις οποίες καθημερινώς αναφέρομεν όπως ακριβώς ελέγοντο και προ χιλιάδων ετών. Αρκετές από τις λέξεις του Ελληνικού Λεξιλογίου δεν τις αναφέρομεν αυτούσιες. Αρκετές τις αναφέρομεν.

Παραστατικώς δυνάμεθα να χαρακτηρίσομεν το Ελληνικόν Λεξιλόγιον, όπως μίαν Ιματιοθήκην. Σ’ αυτήν υπάρχουν πολλών ειδών ενδύματα αλλά δεν τα χρησιμοποιούμεν όλα. Υπάρχει το επίσημον για πολύ σπουδαίες εκδηλώσεις, το δεύτερον για ολιγότερον σπουδαίες παρουσίες, το τρίτον για καθημερινές χρήσεις, το τέταρτον για εργασιακές απασχολήσεις κοκ. Επομένως κάνομεν επιλογήν από δικήν μας ιματιοθήκην και δεν προσφεύγομεν σε ξένες. Η ιματιοθήκη μας είναι το Ελληνικόν Λεξιλόγιον από το οποίον αντλούμεν αυτό που θέλομεν και αν είμεθα άξιοι να το φορέσομεν, ήτοι αν γνωρίζομεν τις λέξεις του.
Για το μεγαλείον της «Αμήτορος και Θεαγωγού» Γλώσσης μας δεν θα αναφέρομεν λεπτομέρειες γιατί είναι τόσες πολλές και τόσον χαρακτηριστικές που δεν υπάρχει άκρη. Είναι η Μητέρα όλων των επί της Γής Γλωσσών. Είναι πρωτότυπος, ενιαία και αδιαίρετος. «Αεί ποτε τη αυτή διαχρώνται» δηλαδή δεν διαιρέθηκε ποτέ κατά τον Ηρόδοτον. Είναι η μοναδική Γλώσσα την οποίαν αναγνωρίζουν οι Ηλεκτρονικοί Υπολογιστές για την μαθηματικήν της ακρίβειαν, αρτιότητα και μεθοδικότητα.
Με τα σύντομα αυτά αποδεικνύεται ότι η Ελληνική Γλώσσα είναι μία και το Ελληνικόν Λεξιλόγιον ένα και μοναδικόν. Σ’ αυτό πρέπει να αναφερόμεθα μονίμως και όχι στην κακήν και μάλλον απαράδεκτην διάκριση «αυτές είναι λέξεις της Αρχαίας, της Βυζαντινής, της Καθαρευούσης, της Νεοελληνικής, της Δημοτικής» ΄Όλες αυτές οι διακρίσεις πρέπει να καταργηθούν. Απλούστατα θα λέγομεν Ελληνική λέξη. Και ο πραγματικός και επιβεβλημένος όρος Ελληνικον Λεξιλόγιον να επικρατήσει παντού.
Απόδειξη. Ουδείς αναφέρει στην ομιλίαν του τις παραπάνω λέξεις μόνες. Όμως πάντες τις εκφέρομεν καθημερινώς σε συνένωση με άλλες ή τα παράγωγά τους.

Μιχαήλ Στρατουδάκης

Φυσικά δεν τελείωσαν με τις 31 χρονογραφικές συνέχειες οι αναφορές μας στους ΗΡΩΕΣ του 1821 αλλά λόγοι  vic major μας αναγκάζουν να διακόψομεν και να αναφερθούμεν με το σημερινόν,  συνοπτικώς στην απερίγραπτην και ανέκφραστην ανδρείαν Μαχητών και Λαού.

Επεσημάναμεν  ότι οι Μαχητές πολεμούσαν ουσιαστικώς χωρίς όπλα και χωρίς στρατιωτικήν τακτικήν. Το αντίθετον συνέβαινε με τους εχθρούς οι οποίοι είχαν και οπλισμόν αλλά και ευρωπαίους στρατιωτικούς, εμπείρους από τους Ναπολεοντείους πολέμους που τους γύμναζαν καθημερινώς! Είχαν οι Έλληνες, μερικά τυφέκια, αλλά χρησιμοποιούσαν δρεπάνια, τσεκούρια, αξίνες, ρόπαλα, πέτρες και παν αιχμηρόν.  Μετά την μάχην στο Βαλτέτσι και την άλωση της Τριπολιτσάς κάπως ενισχύθηκαν από τα πολλά λάφυρα που άρπαξαν. Οι γυναίκες μαχόταν με πέτρες!  Στα Δερβενάκια επέφεραν μεγάλην ζημίαν στον δυνάστην. Εκτός από την ορμητικότητα και ανδρείαν των Μαχητών μας στις μάχες πρέπει να εξαρθεί η μεγίστη προσφορά των χωρικών και πάντων των μη Μαχητών. Καλλιεργούσαν αγρούς με τεράστιες εκτάσεις σίτου και άλλων δημητριακών. Οι μύλοι συνεχώς άλεθαν.  Οι γυναίκες νυχθημερόν ζύμωναν ψωμί για τα στρατεύματα εφοδιάζοντας έτσι τα πολλά στρατόπεδα. Ποσότητες τεράστιες. Έπρεπε να έχουν σε παξιμάδι πολλές οκάδες. Οι Μαχητές σε κάθε στράτευμα δεν ήταν σταθεροί. Πέραν αυτού υπήρχε και  η ληστρική επιδρομή του  κατακτητή ο οποίος δεν άφηνε τίποτε με τα πολυάριθμα στρατεύματά του. Αλλά και οι τροφές των ζώων αφανίζονταν όταν περνούσε ο μαύρος δυνάστης. Οι χωρικοί παρά τις αφόρητες λεηλασίες άντεχαν. Αυτό σημαίνει ότι καλλιεργούσαν μεγάλες εκτάσεις, είχαν πολλά ελαιόδενδρα, αμπελώνες, συκεώνες, μουριές  και από όλα εξασφάλιζαν μεγάλες ποσότητες τροφών για στράτευμα. Δυστυχώς  οι οθωμανοί κατέκαψαν τα πάντα και ουδέποτε μέχρι σήμερα αυτές οι βλαστήσεις αντεκατεστάθησαν! Ήταν μία από τις αφόρητες πληγές της Επαναστάσεως για το μέλλον της Χώρας.

Η παραγωγή των χωρικών μας δημιουργεί ακόμα μεγαλυτέραν εντύπωση από τις εγκαταλείψεις των σπιτιών σε κάθε πέρασμα του εχθρού. Οσάκις πλησίαζε ο εχθρός  ο άμαχος πληθυσμός έφευγε για  να προστατευθεί. Πήγαινε στα βουνά, κοιμόταν σε σπηλιές αν υπήρχαν  ή εβρέχετο αν ήταν χειμώνας. Μετά την απομάκρυνσή του επανήρχοντο! Τρόμος τους κατελάμβανε και με τυχόν  τουφεκιές χωρίς να γνωρίζουν από πού προερχόταν. Τα κενά από προσωπικόν σπίτια ελεηλατούντο οικτρώς.

Επανερχόμενοι αφοσιωνόταν στις εργασίες για την υποστήριξη του Αγώνος. Αυτό ήταν το μέλημά τους. Η αποτίναξη του ζυγού του δυνάστη. Τα λοιπά μεταξύ των οποίων και η επιβίωση ερχόταν  δεύτερα! Η Πατρίδα ήταν το Άπαν. Και δη η Ελευθέρα.  Και οι πάντες έδωσαν θαυμαστά, πρότυπα και απροσπέλαστα δείγματα στην ανθρωπότητα! Ο πάντες τους εμιμήθησαν αλλά και τους θαύμασαν.

Η Ελληνική Επανάσταση διακρίνεται από ομοίας για πολλά και άξια μνείας ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Π.χ. επεχείρησε δεινόν και ένδοξον τόλμημα.  Όπως αναφέρει ο Σ. Τρικούπης. «Να εξώσει δια των όπλων εκ της Ελλάδος  ξένην και αλλόθρησκον φυλήν, ήτις δια των όπλων ηχμαλώτησεν αυτήν προ αιώνων και μέχρι τέλους την εθεώρει αιχμάλωτον και υπό την μάχαιράν της». Αξιόλογον χαρακτηριστικόν επίσης είναι οι Μαχητές Έλληνες ήσαν άμοιροι στρατιωτικής τακτικής, πολεμούντες ως «αντάρτες» και με τις δικές τους τεχνικές.

Στην θάλασσαν δε, επέδειξαν πρωτοφανή ανδρείαν και κατέλιπαν φαινόμενον  μοναδικόν στην ιστορίαν των Κρατών, για την μαχητηκότητα, ναυτοσύνην, τεχνικές  εμπνεύσεις. Σε διάφορα Κράτη ανά την οικουμένην οι λαοί τους, επανεστάτησαν και  ενίκησαν στρατούς ισχυρούς και πολυαρίθμους, πουθενά όμως δεν αναφέρεται ότι κατέλαβαν στόλους και δη γιγάντιους όπως εν Ελλάδι!

΄Αξιον παρατηρήσεως  είναι και ή άκρα δυσαναλογία της πολεμικής καταστάσεως των μαχομένων μερών. Το μέρος που επολέμησε για συντριβήν του ζυγού, ήτο αβοήθητον έξωθεν, οι πόροι του μηδαμινοί προερχόμενοι από ιδιώτες, έναντι των τεραστίων πόρων που είχε η απέραντος αυτοκρατορία!

Η κήρυξη της Επαναστάσεως ήταν ανάσταση της ιστορίας ενός ενδόξου έθνους και «το δε σάλπισμα τοιούτου πολέμου  είναι χερουβικός ύμνος προς τον Ύψιστον» όπως αναφέρει χαρακτηριστικώς ο Σπ. Τρικούπης.  Το πολεμικόν αυτό θέμα έχει έτι μεγαλυτέραν μεγαλοπρέπειαν, αν το εξεγειρόμενον Έθνος έχει ιστορικήν καταγωγήν. Η  εξέγερση ήταν μοναδική στην Ιστορίαν του ανθρωπίνου γένους καθότι εν μέσω αιμάτων, καταστροφών και δεινών αγώνων επετεύχθη η  ανέγερση του Ελληνικού Έθνους. Ενός ‘Εθνους το οποίον επί αιώνες ήταν υπό την ξένην και αλλόπιστον δουλείαν, κατεπιέζετο φρικτώς, αλλά δεν απώλεσε τον χαρακτήρα του, την ζωτικότητά του και  τις αναμνήσεις των προγόνων του.

Πάντα  ταύτα τον ενεδυνάμωναν και τον κατέστησαν μαχητήν όμοιον με τον «Αφρικανικόν ασβόν». Θα αναφέρομεν ολίγα περί του ζώου τούτου και οι συγκρίσεις ας γίνουν από έκαστον αναγνώστην.

Ρεκόρ Γκίνες σε ζώον!

Φαίνεται απίθανον και παράδοξον. Και όμως έχει συμβεί. Το μικρόν ζωάκι Αφρικανικός ασβός, Honey badger, μήκος ενός μέτρου και βάρους 20 κιλών, έχει περιληφθεί στο βιβλίον Ρεκόρ Γκίνες γιατί είναι το πλέον  ατρόμητον και επικίνδυνον   θηλαστικόν στον κόσμον. Με τέχνην και τόλμην  σκοτώνει τεράστια ζώα! Έχει  αντιμετωπίσει   ή και σκοτώσει ύαινες, λιοντάρια, τίγρεις, χελώνες, σκατζόχειρους, κροκόδειλους και αρκούδες. Σκοτώνει δηλητριώδη φίδια που τα αρπάζει με τα σαγόνια του και τα καταβροχθίζει. Επιτίθεται και στον άνθρωπον. Του αρέσει υπερβολικώς το μέλι εξ ου και το όνομά του. Μία από τις ιδιαιτερότητες που καθιστά τον αφρικανικόν ασβόν τόσον ακατάβλητον αντίπαλον είναι το πολύ χαλαρόν δέρμα του: Αν πιαστεί από πίσω, μπορεί να στρίψει μέσα στο ίδιον του το δέρμα και να αντεπιτεθεί. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να τον κυνηγούν ελάχιστα αρπακτικά. Συμφώνως με τον θρύλον, η επίθεση των αφρικανικών ασβών περιλαμβάνει κυριολεκτικώς χτυπήματα κάτω από την μέσην. Η πρώτη σχετική δημοσιευμένη καταγραφή έγινε το 1947, όταν παρατήρησαν έναν αφρικανικό ασβό να εuνουχίζει έναν ενήλικον βούβαλον. Λέγεται επίσης ότι έχουν εuνουχίσει νεροβούβαλα, αντιλόπες, ζέβρες και ανθρώπους».

Τοιούτοι δεινοί και ατρόμητοι ήσαν και οι Μαχητές και άπας ο Λαός του εξεγερθέντος Έθνους. Τους αξίζει αιωνία Τιμή, Ανάμνηση και Υπόκλιση.

ΤΕΛΟΣ (εσπευσμένον)

26/4/2022

Μιχαήλ Στρατουδάκης