Η Ελληνική Γλώσσα παραδόξως και αδικαιολογήτως υφίσταται συνεχείς «περιτομές» και αλλοιώσεις, κάτι που κρίνεται απαράδεκτον και μάλλον απρεπές για την κυρίαρχον Γλώσσαν επί της Υφηλίου, αλλά και Μητέραν πασών των Γλωσσών. Και  η φθορά γίνεται στην χώραν που γεννήθηκε και υφίσταται πλέον των 6.000 ετών! Παράδοξον και ανερμήνευτον! Καμμία Γλώσσα ανά την οικουμένην δεν αλλάζει το όνομά της και δεν αποποιείται μέρος των λέξεών της. Το αντίθετον ακριβώς συμβαίνει. Υπερασπίζονται με σθένος την Γλώσσαν τους. Και επαίρονται δι’ αυτήν.

Η Ελληνική Γλώσσα υφίσταται συνεχώς αλλαγές. Οι αναφερόμενες Δωρική, Αττική, Ιωνική, διάλεκτοι τοπικοί, που χρησιμοποιούντο κατά την αρχαιότητα, δεν ήσαν τίποτε άλλο, ειμή μέρος του κεντρικού  κορμού της Γλώσσης που χρησιμοποιούμεν αδιαλείπτως μέχρι  σήμερα χωρίς φυσικά αυτές να έχουν αφανισθεί. Ακολούθως  μέρος αυτής έλαβε διαφόρους ονομασίας, όπως Μεσαιωνική, Βυζαντινή, Καθαρεύουσα, Νεοελληνική, Δημοτική,  Καθομιλουμένη. Και ευκόλως θα πιστέψει κάποιος ότι  το Λεξιλόγιον μας είναι αυτό που ομιλείτο κατά περίπτωση  και οι λοιπές λέξεις οι μη χρησιμοποιούμενες  έφυγαν, χάθηκαν από το Λεξιλόγιον. Ευτυχώς δεν είναι έτσι. Τίποτε δεν χάθηκε, Καμμία λέξη δεν είναι σε αχρησία, απ’ αυτές που χρησιμοποιούσε ο Όμηρος και όλοι οι μετέπειτα Φιλόσοφοι, Ρήτορες και παντού αγορητές. Πάντες οι ομιλούντες Ελληνιστί. Και στις περιπτώσεις των χαρακτηρισμών της Γλώσσης μας που προανεφέραμεν, δεν απέλειψε καμμία λέξη του αυτοτελούς Ελληνικού Λεξιλογίου. Και σήμερα ομιλούνται οι λέξεις όπως τις ανέφερεν ο Όμηρος και οι μετέπειτα Αρχαίοι  Έλληνες, αυτούσιες ή με μικράν παραλλαγήν. Ο Αισχύλος στις τραγωδίες του χρησιμοποιούσε λέξεις πολύ αρχαιότερες και μη σε συχνήν χρήση. Σχεδόν ξεχασμένες. Το αυτό και ο Θουκυδίδης. Θα πρέπει να λεχθεί ότι οι δύο αυτοί Αρχαιοέλληνες χρησιμοποιούσαν «Νεοελληνικήν» Γλώσσαν; Θα ήταν αστείον. Η περίπτωση του Αισχύλου ισχύει και σήμερα. Δεν υπάρχει Νεοελληνική Γλώσσα αλλά μια και η αυτή ομιλουμένη και σήμερον αμετάβλητος, αδιαίρετος, πάντα σύγχρονη και ζώσα.

Αυτούσιες Ομηρικές και Αρχαιοελληνικές λέξεις υπάρχουν άφθονες στην Αμοργόν, (όπως αποδεικνύεται στο «Λαογραφικόν Λεξικόν της Αμοργού» του Μιχαήλ Στρατουδάκη). Μέγα μέρος της τοπικής προφοράς προδίδει το λεξιλόγιον του Ομήρου και των λοιπών Αρχαίων Ελλήνων. Οίον.
Απύρι (αθροιστικόν α + πύρ) = δάδα υφασμάτινη, Λακανίδι από το λεκανίδιον λεκάνη, Αδράχνω = πιάνω από το δράττομαι, Σωπίνω = εισχωρώ από το έσω + πίνω, Αφάνιος = άφαντος από το στερητικόν α + φαίνω, Φάωσα = ασθένεια από το φαίω = τρώγω. Τουμπανάς από το τύμπανον, Φελώ = αξίζω από οφελώ, Βόθωνας = χαώδες υπόγειον χάραμα, από το βόθυνος των Αρχαίων, Σίχλα = κουβάς αντλήσεως ύδατος από πηγάδια. Στους Αρχαίους Σίγλος, Υνί και σήμερα έτσι όπως το αναφέρει ο Ησίοδος, Βασκαίνω αυτούσιον μέχρι σήμερα, Αήρ σήμερα αέρας, Βοτρυδόν σήμερα βοτρίδα, Βουκέντρι στους Αρχαίους βούκεντρον, Βουστάσιον αμετάβλητον και σήμερα, Επιβήτωρ αμετάβλητον μέχρι σήμερα, Οδός, αμετάβλητη μέχρι σήμερα, Σφύρα λωρίδα γής κατά την σποράν. Την αναφέρει ο Αριστοτέλης και λέγεται και σήμερα αυτουσία στο Νησί, Δικέλλι = σκαπτικόν εργαλείον οι Αρχαίοι το έλεγαν Δικέλλα. Και χιλιάδες άλλες λέξεις υπάρχουν στο Αμοργιανόν Λεξιλόγιον το οποίον δεν διαφέρει από το Αρχαιοελληνικόν. Επομένως η Ελληνική Γλώσσα ομιλείται ευρέως και ανέτως μέχρι σήμερα, ασχέτως αν δεν αντιλαμβανόμεθα ότι τις ίδιες ακριβώς λέξεις έλεγε και ο Όμηρος και όλοι οι μετέπειτα Αρχαιοέλληνες. Δεν άλλαξε τίποτε. Γενική διαπίστωση, ότι σήμερα ομιλούμεν την λεγομένην Αρχαίαν Ελληνικήν και δεν το γνωρίζομεν. Δεν το έχομεν συνειδητοποιήσει. Επομένως ομιλούμεν συμφώνως με το Ελληνικόν Λεξιλόγιον το οποίον είναι ένα και το αυτόν διαχρονικώς, ενιαίον και αδιαίρετον αλλά και αμετάβλητον. Λέξεις πολύ αρχαίες χρησιμοποιούνται ανέτως σήμερον εν συνθέσει. Άξιον να τονισθεί είναι ότι στην ομιλουμένην σήμερα Γλώσσαν υπάρχουν περισσότερες από 5.000 Ομηρικές λέξεις!! Τις εκφέρομεν ανέτως. Ουσιατική διαπίστωση είναι ότι σήμερον «Μιλούμεν την Αρχαίαν Ελληνικην και δεν το γνωρίζομεν» όπως τιτλοφορεί το περισπούδαστον έργον του ο Μιχαήλ Μεντρινός και είναι αποκαλυπτικός. Πρόκειται για εξόχως σημαντικήν εργασίαν εκ τριών (3) τόμων με παράθεση και ανάλυση χιλιάδων λέξεων τις οποίες καθημερινώς αναφέρομεν όπως ακριβώς ελέγοντο και προ χιλιάδων ετών. Αρκετές από τις λέξεις του Ελληνικού Λεξιλογίου δεν τις αναφέρομεν αυτούσιες. Αρκετές τις αναφέρομεν.

Παραστατικώς δυνάμεθα να χαρακτηρίσομεν το Ελληνικόν Λεξιλόγιον, όπως μίαν Ιματιοθήκην. Σ’ αυτήν υπάρχουν πολλών ειδών ενδύματα αλλά δεν τα χρησιμοποιούμεν όλα. Υπάρχει το επίσημον για πολύ σπουδαίες εκδηλώσεις, το δεύτερον για ολιγότερον σπουδαίες παρουσίες, το τρίτον για καθημερινές χρήσεις, το τέταρτον για εργασιακές απασχολήσεις κοκ. Επομένως κάνομεν επιλογήν από δικήν μας ιματιοθήκην και δεν προσφεύγομεν σε ξένες. Η ιματιοθήκη μας είναι το Ελληνικόν Λεξιλόγιον από το οποίον αντλούμεν αυτό που θέλομεν και αν είμεθα άξιοι να το φορέσομεν, ήτοι αν γνωρίζομεν τις λέξεις του.
Για το μεγαλείον της «Αμήτορος και Θεαγωγού» Γλώσσης μας δεν θα αναφέρομεν λεπτομέρειες γιατί είναι τόσες πολλές και τόσον χαρακτηριστικές που δεν υπάρχει άκρη. Είναι η Μητέρα όλων των επί της Γής Γλωσσών. Είναι πρωτότυπος, ενιαία και αδιαίρετος. «Αεί ποτε τη αυτή διαχρώνται» δηλαδή δεν διαιρέθηκε ποτέ κατά τον Ηρόδοτον. Είναι η μοναδική Γλώσσα την οποίαν αναγνωρίζουν οι Ηλεκτρονικοί Υπολογιστές για την μαθηματικήν της ακρίβειαν, αρτιότητα και μεθοδικότητα.
Με τα σύντομα αυτά αποδεικνύεται ότι η Ελληνική Γλώσσα είναι μία και το Ελληνικόν Λεξιλόγιον ένα και μοναδικόν. Σ’ αυτό πρέπει να αναφερόμεθα μονίμως και όχι στην κακήν και μάλλον απαράδεκτην διάκριση «αυτές είναι λέξεις της Αρχαίας, της Βυζαντινής, της Καθαρευούσης, της Νεοελληνικής, της Δημοτικής» ΄Όλες αυτές οι διακρίσεις πρέπει να καταργηθούν. Απλούστατα θα λέγομεν Ελληνική λέξη. Και ο πραγματικός και επιβεβλημένος όρος Ελληνικον Λεξιλόγιον να επικρατήσει παντού.
Απόδειξη. Ουδείς αναφέρει στην ομιλίαν του τις παραπάνω λέξεις μόνες. Όμως πάντες τις εκφέρομεν καθημερινώς σε συνένωση με άλλες ή τα παράγωγά τους.

Μιχαήλ Στρατουδάκης