Στις 21 Νοεμβρίου η Μαρία, (Παναγία αργότερα) μικρό κοριτσάκι εισήλθε στον Ναόν κοντά στον Ζαχαρίαν και έμεινε εκεί μέχρι την ηλικίαν των 15 ετών. Στις 21 Νοεμβρίου η Δήμητρα Γιαννακού εισήλθε στο άϋλον ανάκτορον της αιωνιότητος όπου θα απολαύσει τις ουράνιες ευτυχίες οι οποίες δικαιωματικώς της ανήκουν.
Γεννήθηκε στην Κάτω Μεριάν και ήλθε σε γάμον με τον Αντώνιον Γιαννακόν στην Χώραν όπου και διέμενε. Ήταν επαγγελματίας Νοσοκόμος και προσέφερε τεράστιες υπηρεσίες από τον Υγειονομικόν Σταθμόν στους κατοίκους του Νησιού. Όταν σε δύσκολες περιόδους δεν υπήρχε Ιατρός, η συμβολή της Δήμητρας σε κάθε ασθενή ήταν αποτελεσματική. Πολλάκις ζητούσε την γνώμην τηλεφωνικώς Ιατρών από Αθήναν για να προσφέρει τις αναγκαίες βοήθειες σε ασθενείς. Και επετύγχανε πολλά.
Ο χαρακτήρας της ήταν άκρως ήπιος κα ευγενικός. Είχε αποσπάσει την αγάπην όλων σε βαθμόν υπέρμετρον, κάτι που το δικαιούτο. Γλυκυτάτη στις ομιλίες και εξαιρετικώς ευγενής προς όλους. Με την πρώτην συζήτηση αποσπούσε την εκτίμηση του συνομιλητή.
Στον κοινωικόν τομέα πρώτη. Δεν έλειπε από χαρές και λύπες. Άκρως παρηγορητική στην τελευταίαν περίπτωση και συνδρομητική στα επακόλουθα ενός τέτοιου γεγονότος.
Από τον γάμον της απέκτησε δύο παιδιά, κοσμήματα και αυτά στην κοινωνίαν, την Ευαγγελίαν Νοσοκόμαν και αυτήν για να περιθάλπτει τις σωματικές αβαρίες των ανθρώπων και τον Αρτέμιον Ιερέα στην Αγία Ειρήνην Αθηνών, για να επουλώνει τα ψυχικά τραύματα.
Η αιφνιδία, αδόκητη και πρόωρη αναχώρηση της από τον πρόσκαιρον αυτόν κόσμος συνετάραξε την Αμοργιανήν Κοινωνίαν, η οποία ουδέποτε θα την αποχωρισθεί από την μνήμην της.
Συλλυπούμεθα εκ βάθους καρδίας τους οικείους της οι οποίοι να είναι σίγουροι για την Αιωνιότητα της Μνήμης της.
Νικολαος Πλατης
Απεβίωσε στις 30 Νοεμβρίου, 82 ετών, στην Σύρον όπου μονίμως διέμενε ο Νικόλαος Πλατής. Για όσους δεν το ενθυμούνται είναι ο εγγονός του Νικολάου Πλατή (Γεωργαλά) και πρώτος εξάδελφος της Λίλας Μαραγκού.
Τον γνώρισα εκτενώς στο Γυμνάσιον της Σύρου, όπου φοιτούσαμεν και αποκτήσαμεν ιδιαίτερες φιλικές σχέσεις οι οποίες κράτησαν μέχρι την τελευτήν του. Στο Γυμνάσιον άκουσα για πρώτην φοράν να ομιλούν για τον «Άγριον». Ρώτησα ποίος είναι αυτός και τον πλησίασα σε κάποιαν ευκαιρίαν δειλά. Συζητήσαμεν. Μου είπε την καταγωγήν του εξ Αμοργού και από τότε δεθήκαμεν πολύ. Γιατί τον αποκαλούσαν «άγριον», δεν έχει βάση. Πράος ευγενής και καλομίλητος ήταν. Για εμένα πουν γνώρισα τον παππού του που είχε μαυρισμένον το πρόσωπον από τα ταξίδια στην θάλασσαν με βάρκαν, μεταφορικώς κάπως θα ταίριαζε αυτό το παρεπώνυμον. Για τους Συριανούς όμως όχι. Στα γυμνασιακά του χρόνια υπήρξε αθλητικός τύπος και διακρινόταν σε όλα τα αγωνίσματα. Γερός και εξαιρετικώς ζωντανός οργανισμός.
Επαγγελματικώς δραστηριοποιήθηκε στην ναυτιλίαν και έγινε πλοίαρχος του Εμπορικού Ναυτικού. Μετά την συνταξιοδότησή του έμεινε μονίμως στην Σύρον όπου είχε άριστον όνομα ευγενούς και κοινωνικού ατόμου.
Αγαπητέ Νίκο
Θα σε θυμάμαι παντοτινά για τις ευχάριστες συζητήσεις τα τελευταία έτη , όπως θα σε θυμούνται για τον ευγενικόν χαρακτήρα σου και όσοι σε γνώρισαν. Αιωνία σου η Μνήμη.
Μιχαήλ Στρατουδάκης