Η Αμοργός έχασε ένα από τα διακεκριμένα μέλη της τον Νικήταν Εμμανουήλ Κωβαίον σε ηλικίαν 97 ετών. Άτομον αγαπητόν παρ΄ όλον που το επάγγελμά του, όταν υπήρχε, αναγκαστικώς τον έφερνε σε προστριβές. Ήταν Αγροφύλακας, Τότε που η αγροτική ζωή έσφυζε στην Αμοργόν. Στις προστριβές μεταξύ των κατοίκων για αγροζημίες, προσπαθούσε πάντα να συμβιβάζει τους διαμαρτυρημένους προτού καταλήξουν σε μηνυτήριαν αναφοράν. Και στο σημείον αυτό επετύγχανε αρκετά και προσέφερε σπουδαίον έργον γιατί η υπόθεση ενώπιον του Δικαστηρίου θα ήταν καταδικαστική για τον έναν. Προσβλητικά ήταν τόσον η καταδίκη όσον και η εξαγορά της καταδίκης. Και χρήματα δεν υπήρχαν αλλά προ πάντων το ψέγος της καταδίκης ήταν βαρύ για μίαν κοινωνίαν αρχών. Μίαν Κοινωνίαν της οποίας οι κάτοικοι απεχθάνονται τις ποινικές πράξεις. Αυτήν την απέχθειαν προσπαθούσε πάντα ο Κωβαίος να αποτρέπει και πολλές φορές επετύγχανε το ζητούμενον. Γι’ αυτό ήταν αγαπητός αλλά εν γένει και για τον ήπιον και ευγενικόν χαρακτήρα του.
’Εκαμε οικογένειαν και απέκτησε δύο παιδιά καλώς αποκατεστημένα και με κύρος στην Αμοργιανήν Κοινωνίαν. Ως άριστος οικογενειάρχης ήταν επόμενον να διδαχθούν και τα παιδιά του τα δέοντα. Ο εκλιπών ήταν ακεραίου χαρακτήρος.
Τον Μάρτιον του 1991 είχα δημοσιεύσει στην Εφημερίδα μου «ΑΜΟΡΓΙΑΝΑ ΝΕΑ» σχόλιον επικριτικόν για την αναφορά κοπής δένδρων. Αυτό, κακώς ερμηνεύθη ότι εννοούσα τον Αγροφύλακα Νικήταν Κωβαίον, (υπεύθυνη ήταν η Αστυνομία), ο οποίος μου απήντησε και δικαίως τονίζοντας μεταξύ άλλων στην επιστολήν του. « Λόγω της φύσεως του επαγγέλματος μπορώ να έλθω σε ρήξη με πολλούς ακόμη και με συγγενικά μου πρόσωπα, αλλά καταδότης ποτέ δεν θα γίνω». Το όντως καθαρόν πρόσωπόν του τον συνώδευε πάντα στην ζωήν
Και αυτό δεν ήταν δυνατόν να είναι διαφορετικόν, γιατί ο εκλιπών υπήρξε υιός του Εμμανουήλ Κωβαίου, Ήρωος της Εκστρατείας του 1921 στην Μικράν Ασίαν. Πολέμησε σκληρώς και εσώθη από δεκάδες κινδύνους, απεριγράπτους, που αντιμετώπισε. Στην μάχην του Άλί βεράν είχαν περικυκλωθεί 15.000 Έλληνες στρατιώτες και εβάλοντο από την κορυφήν του λόφου. Εσώθηκαν μόνον 1.500 μεταξύ των οποίων και ο Εμμανουήλ Κωβαίος, όπως τα περιγράφει στα χειρόγραφα απομνημονεύματά του που μου έδωσε προς δημοσίευση.
Σ’ αυτήν την Ιστορικήν αλλά και ευγενικήν Οικογένειαν ανήκει και ο αποθανών Νικήτας. Αναφερόμεθα στην αιωνίαν μνήμην και των δύο με ιδιαιτέραν υπερηφάνειαν για τον Μαχητήν.
Μιχαήλ Στρατουδάκης