Βιβλίο: «Της Πετρας το Δακρυ»

Συγγραφεας. Αγγελικη Ψακη – Κωβαιου

Εκδοτης: ΧΑΡΗ ΤΖΟ ΠΑΤΣΗ

Ο πανδαμάτωρ  και ολετήρ των πάντων χρόνος, έχει έναν ακατανίκητον εχθρόν, που αν και τον μάχεται,  όπως όλα τα άλλα, δεν δύναται να τον δαμάσει. Ο αήττητος αυτός εχθρός, είναι οι παιδικές αναμνήσεις και μάλιστα από  πολύ μικράς ηλικίας. Όταν είμεθα στο σπίτι και βλέπομεν τους γονείς να ασχολούνται σ’ αυτό, αποκομίζομεν αναμνήσεις οι οποίες δεν σβήνουν ποτέ.

Στο ποιητικόν  έργον της,  «Της Πέτρα το Δάκρυ» η ποιήτρια Αγγελική Ψακή -Κωβαίου, μας δίδει αναμνήσεις ακατάλυτες. Παιδούλα θυμάται τον μανιασμένον βορηάν να σείει τα κουρτινόφυλλα!!!!  Δεν είχαν φαίνεται εφαρμογήν  τα παράθυρα και ο αέρας έμπαινε μέσα « σαν κοπάδι ερωδιών» που παίζει με τον άγριον αέρα. Ίσως την μικρούλα να την τρόμαζε αυτό το φαινόμενον! Και  « η εξώπορτα είχε πάντα τα κλειδιά στην κλειδαριά». Μία ανάμνηση, που σήμερα ομοιάζει εξωπραγματική, με τον αφανισμόν της τοπικής κοινωνίας, τον αφανισμόν της Βεγγέρας από τα στίφη που κατακλύζουν τον ήρεμον τόπον μας. Μία ανάμνηση προφητεία – αρνητική  με ολοζώντανην την δεινή κατάσταση που βιώνουν οι Έλληνες σήμερα! Τι ευτυχία θα ήταν να είχαμεν και σήμερα τα Κλειδιά στην κλειδαριά!!!!

Οι νοικοκυρές πάντα φίλευαν κάτι, όποιον περνούσε από το σπίτι τους. Ροδοζάχαρη, κρασί από λιαστό σταφύλι. Θυμάται ακόμα την κάμαρη να μυρίζει αγιοκέρι, το φανάρι (ψυγείον της εποχής) με τα τρόφιμα, το βεδούρι με το πετιμέζι, το μαγγάλι,  το λακχανίδι, τις αναβατές πίτες των Φώτων με μέλι και καβουρδισμένο σησάμι, τον λουλακιασμένον φουτά, το καλντιρίμι, τον αέρα να ευωδιάζει γιασεμί!

Άπειρες αναμνήσεις – διασώσεις δοσμένες σε βαθύπνοους στίχους, μιας  εποχής φτωχής αλλ’ ευκλεούς, χαμένης ανεπιστρεπτί! μαζί με οικεία  της πρόσωπα πολλά από τα οποία σκιαγραφεί εμφαντικώς.

Τώρα ο χρόνος έθεσε τα όριά του 

με χέρια απλωμένα στέκω 

ν΄ αγκαλιάσω ότι απέμεινε

από τα Σεραφείμ της μνήμης

 Αγκάλιασες πολλά και διέσωσες πολλά. Και δεν  παύεις να κατακρίνεις την σύγχρονην δεοντολογίαν- πραγματικότητα η  οποία δεν συγκρίνεται με τα παιδικά σου χρόνια. Γράφεις πολλά. Και πιο κάτω η μεγάλη αλήθεια.

Κλείσαμε τ’ αυτιά

στους πάμφτωχους αγγέλους

της αλήθειας

 Στις θαυμάσιες σκιαγραφήσεις της συγχρόνου ζωής, που δίδονται άκρως παραστατικώς, διακριτική θέση έχει το παρακάτω.

Κλαίω της Οικουμένης

 το πιο σπουδαίο ασθενή, τον άνθρωπο

που αναπαυμένος στη λήθη του,

κεκαλυμμένος της τεχνολογίας τα επιτεύγματα

κατακτητής και νικητής των πάντων δηλώνει

Τώρα γυμνός

Μπροστά σε αόρατο εχθρό

Ρίχνει βολές στο κενό

Αυτό είναι το μεγαλύτερον  ράπισμα  στον άνθρωπον, τον αδύνατον στα πάντα και κινούμενον υπεροπτικώς με την τεχνολογίαν. Ήλθε έναν απειροελάχιστον  μικρόβιον και τον εξουθένωσε σε όλους τους τομείς, σ’ όλες τις δράσεις και εκδηλώσεις του. Ο ιός ανέδειξε την μηδαμηνότητα του ανθρώπου, όπως φαίνεται αβιάστως και εμφανώς στον πιο πάνω στίχον της Ψακή. Συνεπτυγμένον όλον το δράμα της πανδημίας που βιώνει η ανθρωπότητα. Όμοια ευθέα ή κεκαλυμμένα, για πλήθος ανθρωπίνων ελαττωμάτων  έχει άφθονα το έργον.

Η πολυβραβευμένη Ποιήτρια και ακριβολόγος στα πάντα, έχει μίαν μοναδικήν καινοτομίαν στο υπό κρίση έργον της. Δεν έχει προλόγους, εισαγωγές, τίτλους, υποτίτλους, κεφάλαια, λεζάντες και περιεχόμενα και τούτο γιατί οίκοθεν είναι αντικειμενική απαίτηση του τίτλου του εξωφύλλου, του μοναδικού άλλωστε στο έργον. Το δάκρυ κυλά στην πέτρα και επομένως ρέει χωρίς στάσεις ήτοι λιμνάσεις όπως συμβαίνει σε χοώδη επιφάνειαν. Εδώ οι λιμνούλες θα ήταν οι τίτλοι, Ενώ (στο έργον) οι λιμνούλες είναι ανύπαρκτες και γι’ αυτό δεν έχομεν τίτλους! Πρόκειται για παγκόσμιαν καινοτομίαν και μοναδικότητα! Εκ γυναικός πηγάζει τα σπάνια!

Το σπίτι από το οποίον αναδύονται άπειρες αναμνήσεις, φέρει στην μνήμην το του Κωστή Παλαμά, αλλά και έχει βαρύτητα  για τον γράφοντα. Σ΄αυτά γεννήθηκαν και οι τρεις και «εξωβελίσθηκαν»! Δεν ζητούν όμως επιστροφήν!

Το έργον της Αγγελικής Ψακή -Κωβαίου είναι πολυεπίπεδον και βαθύπνοον.  Μέρη του αν αναπτυχθούν σχηματίζουν τόμους εγκυκλοπαιδιών σε πολλούς τομείς. Συνιστάται για μελέτην σε κάθε λάτρην βιβλίου. Σε κάθε λάτρην των Γραμμάτων μας.

Θερμότατα συγχαρητήρια και πιστεύω και αυτό να βραβευθεί γιατί το αξίζει.

10/7/2021

Μιχαήλ Στρατουδάκης